Մեր մթին աշխարհում ամեն մի առաքինության նույնիսկ փայլն իր ստվերն է նետում. հնազանդությունը` փոքրոգության և կեղծավորության, բարությունը` անարդարության, ճշմարտությունը` կոպտության և պահանջկոտության։ Իսկ մենք, որ միշտ հակված ենք տեսնելու ամենավատը, տեսնում ենք նախ և առաջ (իսկ երբեմն միայն) ստվերները։ Մեր մեղսական աչքերի համար հեզերը թույլ են, աղոթողները` եսասեր, առատաձեռնները` անտնտեսվար, հայեցողները` ծույլ։ Ամեն ինչում, նույնիսկ լավ բաների մեջ մթին կողմը տեսնելու ընդունակությունը երևան է հանում մեր մռայլությունն ու ընդհանուր մեղավորությունը։

Մարդն ունի նաև բնական ցանկություն` տեսնելու Նրան, որին հավատում է, և որը սիրում է իրեն: Բայց Հորը հնարավոր չէ տեսնել, քանզի Նա էությամբ անըմբռնելի է, և նույն էությունն ունեցո՛ղը կարող է ըմբռնել Նրան: Սակայն մարդն ըմբռնելի արարած է և, լինելով այդպիսին, չի կարող տեսնել Աստծուն: Այնուամենայնիվ, քանի որ Աստված Սեր է և մարդուն տվել է սիրո նույն շնորհը, ուստի, որպեսզի հագենա սիրո այդ փափագը, Նա ընդունեց գոյության մի ձև, որը մարդը կարողանա ըմբռնել: Նա մարդացավ, և Նրա զավակները բոլոր սուրբ հրեշտակների հետ կարող են տեսնել և վայելել Նրան: Դրա համար ես ասացի, որ ով ինձ տեսավ, տեսած եղավ Հորը: ՈՒ թեև կերպարանավորված լինելով մարդու տեսքով` Որդի կոչվեցի, ես հավիտենական և մշտագո Հայրն եմ:

Ինչո՞ւ է հզորը պարծենում չարությամբ ու անօրենությամբ։ Գիշեր-ցերեկ նա անիրավություն նյութեց իր լեզվով, սուր ածելու նման նենգություն գործեց։ Բարությունից ավելի չարություն սիրեց և արդար խոսքից ավելի` անօրենություն։ Սիրեց նա ամեն տեսակի կործանարար խոսքեր և նենգ լեզուներ։

Cogito ergo sum` կասկածում ես, ուրեմն կաս: Այս քաղաքի համար չի ասված, այս քաղաքում կասկածներ չկան, այս քաղաքում եղել են ու կան միայն հայտնություններ: Չկա ու չի եղել հավատ, որովհետև նույնիսկ երբ սուրբ Հարության տաճարում պատարագ է, տաճարի դռներից դուրս ականջ է ծակում մոլլայի ազանը: Ու մարդիկ այդպես էլ ապրում են, որովհետև այս քաղաքում երեք կրոնների սրբավայրեր են ու որևէ հավատացյալի չես կարող ասել՝ դու մի հավատա, հիմա իմ հավատալու ժամն է: Կամ՝ պատարագը:

Աշխարհում չկա ավելի կատարյալ բան, քան հակառակությունից և քննադատությունից ամբողջովին վեր լինելը: Նույն ինքը արևը, որը լույս և ջերմություն է տալիս մեզ, զերծ չէ բծերից, ու, չնայած այդ արատներին, այն չի դադարում իր կանոնավոր պարտականությունները կատարելուց: Այդպես էլ մենք մեր ուժերի ներածի չափով պետք է շարունակենք կատարել այն, ինչ վստահվել է մեզ, և մշտապես ջանանք բեղմնավոր դարձնել մեր կյանքը:

Միջնորդ փրկության, հույսի գրավական, տիեզերքի լույս, սիրո արեգակ, հույսի ապաստան, մեր զգայարաններին դրոշմ։ Աղաչում ենք, ով երկնավոր Հայր, մեր հոգին ու մարմինը հեռու պահիր բարկությունից, ցանկությունից, ատելությունից, հոգևոր ու մարմնավոր բոլոր փորձություններից ու գայթակղություններից այժմ և միշտ և հավիտյանս հավիտենից։ Ամեն։

Անզգամն ասաց իր սրտում, թե` «Աստված չկա»։ Ապականվեցին ու պղծվեցին իրենց անօրենության մեջ, և չկա մեկը, որ բարություն գործի։ Աստված երկնքից նայեց բոլոր մարդկանց որդիներին` տեսնելու, թե կա՞ մի իմաստուն, որ Աստծուն է փնտրում։ Բոլորը միասին խոտորվեցին և անպետք դարձան։ Բարություն անող չկա, չկա նույնիսկ մեկ հոգի։

Չնայած վերնագիրը խոնարհաբար համեմեցինք մանրապատում հավելագրով, բայց խոսքը կարևոր իրադարձության մասին է, որը տեղի է ունեցել դարեր առաջ Ֆրանսիայի մայրաքաղաքում, այն էլ անձամբ նրանց թագավորի՝ Լյուդովիկոս XV-ի հետ, Վերսալի պալատում։

Իմ անձը Քո ձեռքերի մեջ է ամեն ժամանակ, և Քո սուրբ խաչին եմ ապավինում, երկնավոր Թագավոր. Քո սրբերի բազմությունը բարեխոս կդարձնեմ Քեզ մոտ։ Որովհետև ներողամիտ ես բոլորի նկատմամբ, մի՛ մերժիր Քեզ ապավինողին, այլ Քո պատվական և սուրբ խաչով պահիր խաղաղության մեջ։ Ամեն։